pararibok, asin nagmondo asin pinaglanghadan ako, na an sabi hinulwatan ko sya kan saiyang mga mata... Kan lumaog ako na may darang ilaw naghonang ako si Padre Irene asin inapod ako na saiyang taga-pagligtas...
“Siring nanggad kan pamahalaan!”
“Kasubanggi,’ an padagos ni Basilio na nagbinongog, “bominangon pighahanap su saiyang lalong nya na tolo nang tadn kagadan, asin napiritan akong tachan sya nin sarong guna, asin sa bagay na siring pinano ako nin kaomawan asin tinugaan ako nin dakol na riboribo...”
Kan horas na ito sarong taknaan bominagting nin ika- sampolo may kabangang horas.
Nangibigkibig si Simoun asin sa sarong hiro sinalig- baton su hagbayon.
“Basilio,” an sabi sa hababang tingog, “himatea akong marhay, ta mahalagang gayo an mga hidalé. Nakikita ko na dai mo binuksan su mga libro na ipinadara ko saimo; dai ka nin pagmakolog sa saimong bansa...”
Boot na sumuhay su hagbayon.
“Sayang!” an padagos na gayo ni Simoun. “Sa laog nin sarong horas sa saro kong pasabot mapotok an himagsikan, asin noodma daing aradal, daing Universidad, daing iba kundi baradilan asin garadanan. Gabos sako nang hinanda asin dai nang duwaduwa an sakong tagumpay. Kun kita mandaog, idto gabos na makakapaglingkod satuya dai sato naglingkod, ibibilang na mga kaiwal. Basilio, napadigdi ako sa pagmokna saimo kan saimong kagadanan o kan saimong ngapit sa panahon!”
“An sakong kagadan an sakong ngapit sa panahon!” inolit ito na baga daing nasabotan na ano man.
“Sa pamahalaan o samuya.” an simbag ni Simoun; “sa mga nagpapasakit saimo o sa saimong bansa. Magdisidir ka ta sibot an panahon! Napagigdi ako sa pagligtas saimo huli kan mga giromdom na nakakabogkos satuya.
“Sa mga nagpapasakit o sa sakong bansa!’’ inoolit ito sa hababang tingog.
Napapalingpaling su hagbayon; pinaghihiling su joyero nin mga matang saen minaladawan an ngirhat, namaté nyang nangririlipot su saiyang mga kalamias asin sangribong makariribong na mga pakiran nanorohotsohot sa saiyang pagisip; nakikita nyang madugo
