“!May panahon pa kaiyan!” an simbag ni Ibarra kaiba an sarong pirit na hoyom asin nagipus na ibanhan su mga daraga.
Nagrulisad sa hagyanan.
Si Maria Clara nasa tahaw ni Victoria asin ni Iday, kasonod si Tia Isabel.
Magalang na nagiiriway su mga tawo sa pagtao sainda nin dalan. Si Maria Clara tagob nin kagayunan; mapara su saiyang panglulungsi asin kan samirawon man giraray su saiyang mga mata, garong daing ibang namimidbiran kan saiyang ngoso kundi an hoyomhoyom. Sa siring kamabansay na boot kan daraga mamongaya siya sa pagpataratara sa saiyang pagkaaki, ngunyan nagkakamorungayahan kan saiyang mapalad na pagkabagong tawo. Sa laog nin kilang na kaglimang aldaw nakabalik saiya su saiyang bulanos na pagtiwala, idtong sa aking pagtaram na garong nananok nin makuri sa tahaw kan piot na lanob kan beaterio mangydring sabihon na namidbiran kan kalibangbang su gabos na mga burak pakapaghiluno; igo an saiyang lumayog nin kadikit na horas tanganing uminit siya sa mga bulawan na sirang kan aldaw tanganing mahalé su kakiditan kan pinaghilunohan. Su bagong kabuhayan nahahayag sa bilog na pagkatawo kan daraga; gabds nasosompongan niyang marhay asin magayon dalisay na gayo su saiyang pagmamahal na, mantang daing ibang nakikita kundi mga malinig na kaisipan, daing pakasabot kun ano ta igwa nin mga pangibabaw lamang na kasopganan. Alagad tinatahuban kan abanico su saiyang lawog, kun tinataohan siya nin sarong maogmang suba, alagad naghohoyomhoyom su saiyang mga mata asin su saiyang bilog na pagkatawo linalakop nin kadikit na pagnguruykotoy.
Nagpupuroon nang magliwanag su mga harong, asin sa mga lansangan, na pinangatagihan kan musica, pinangagpadurukutan su mga arafa na kahoy asin kawayan, mga kaarogan kan sa simbahan.
Naghalé sa lansangan, sa mga burukas na durunga-wan, nakikita na daing paghingalo, su mga tawo sa laog kan mga harong, sa liwanag asin sa alimyo nin mga birak, sa mga tanog kan piano, kan arpa o kan
