Kan nagpupurawas na su alpog, nahiling si Ibarra na nagtitindog sa tahaw nin mga kabaan, mga kawayan, mga panila, sa pagoltanan kan torno asin kan gapo na sa panaleng pagkatontonan, gabos nayogyog asin nagkaaratogan kaito. Nasa kamot pa kan hagbayon su sandok asin pinaghihiling nin mga matang nangingirhat an bangkay nin sarong lalaki, na napapahigda sa may saiyang bitis, natatahoban kan mga kabaan.
“Dai ka nagadan?—Buhay pa ika?—!Huli sa Dios magtaram ka!” olay nin nagkapirang empleado na taragob nin kangirhatan asin kapangtingan (399).
“!Gibong ngangalasan! Gibong ngangalasan!” an kurahaw nin nagkapira.
“!Madya kamo asin botbota nindo an bangkay kan daing palad na iniho!” an sabi ni Ibarra na baga nagimata sa sarong pangatorogan.
Pagkadangog kan saiyang tingog, namatean ni Maria Clara na binabayaan sya kan saiyang mga kosog, asin napukan sa takyag kan saiyang mga amiga.
Naghahadé an sarong dakulang karibungan: gabos nangagtataram, gabos naghohororathorat, nagdadaralagan sa magibongibong na sogod, nangagrulusad sa kotkot, nagsasarakat, nagkakamorongnan asin nagkakangirirhat gabos.
“Siisay an gadan? May ginhawa pa?” an hapot kan alférez.
Sa bangkay namidbiran su lalaking madarag na nagtitindog sa may torno.
“!Ihabla an maestro de obras!” iyo an énot na ikinasabi kan Alcalde.
Inogid su bangkay, ibinugtak su kamot sa ibabaw kan daghan, alagad dai na nagkukitad su puso. Sa payo tinamaan asin su dugo nagbubulabuga sa dongo, sa ngoso asin sa talinga. May nagkahiriling na nagkapirang bakong katutubong gipay (400): apat na lasgas na hararom sa sarong gampi asin sa saro sa katampad minsan dorodakula: sa pagkahiling kaito aakalaon na sarong kamot na bakal asin baga agat an pominorogo] kaito.
Malaad na binate kan mga padi su hagbayon. Su franciscano na mahoyo su panglawog, na nagespiritu santo ki Padre Damaso, nagsabi man na nagluluha su mga mata:
“!An Dios sandag, an Dios marahay!”
