“!Kun sakong pinagiisipisip na dai pa nahahaloy duman ako!” an sabi ki Ibarra kan saro sa mga empleado, “!sabi ko! kun ako an nasa huri, Jesus!”
“Nagpanorongkag su sakong buhok!” an sabi man nin sarong poropangas.
“!Asin marhay ta saimo nangyari asin bakong sakuya!” an sabi sa hababang tingog na tinatakigan pa su gurang.
“!Don Pascual!” an sabi nin nagkapirang kastila.
“Mga ginoo, sinabi ko iyan huli ta dai nagadan su ginoo: ; kun dai ako naantogan, nagadan kuta ako sa kaiisip lamang kaito.”
Alagad harayo na si Ibarra nagiisi kan kamugtakan ni Maria Clara.
“!Dai logod ini makaolang na padagoson an kaogmahan, Ginoong de Ibarra!” an sabi kan Alcalde: ‘‘!pagomawon logod an Dios! An gadan bakong padi, bako man na kastila! Sukat ipagrokyaw an saimong pakaligtas! !Kun tinamaan ka baga kan gapo sa ibaba!”
“May mga pagkukulakula, may mga pagkukulakula!” an itinaram kan escribano; “dati nang sinabi ko: Bakong sa boot su paglisad ni Ginoong Ibarra. Nakita ko!”
“!Su gadan saro lang na katutubo!”
“!Ipadagos an kaogmahan! Togtog! an gadan dai mabubuhay liwat kan kamondoan! Capitan, digdi gibohon an mga pagsisiyasat...! Padigdihon su directorcillo!... Sa bilanggoan an maestro de obras!”
“!Sa pandog iyan!”
“!Sa pandog! Eh! togtog, togtog! Sa pandog an moromaestro!”
“Senior Alcalde,” an bulanos na simbag ni Ibarra; “kun an kamondoan dai makakabuhay liwat kan gadan, lalong dai iyan mahihimo sa pagpabilanggo sa sarong tawo na dai kitang pakaaram kun baga igwa nin sala. Ako an maninimbagan kan saiyang pagkatawo asin hinahagad ko an saiyang pakahiwas minsan na lamang sa mga aldaw na ini.”
“!Marhay! marhay! alagad dai na magliwat!”
Nakalakop an manibaibang mga pagsasaysay. Inako na an mapadapit sa gibong ngangalasan. Alagad garong kadikit su pagogma ni Fray Salvi, garong kadikit su pagogma dapit sa milagro, na pinagsasabing gibo nin sarong santo sa saiyang kaayonan asin sa saiyang par-
