kamot nin Dios, nagkakaipong buta an saro sa dai
pakahiling kaiyan. Sa buhay na ini nagkakamit na nin
padusa an mga magitrang nin siring na mga ibingan...
nagkakagaradan sa bilanggoan! je! je! na baga kita
nagsasabi na dai sinda nin...”
Alagad dai tinapus su kataga nin tataramon. Si Ibarra malamuti, pinagparasdnod siya kan mata; pagkadangog kan padamgo sa saiyang ama, tominindog asin sa sarong oyakpat, pinahogpa su pordsog niyang kamot sa payo kan padi na napatigayé na nabogngaw.
Tagob nin pagtaka asin katakutan, dai nin nangahas na makilabot.
“Harayo!” an kirahaw kan hagbayon sa katakotakot na tingog, asin inabot su kamot sa sarong matarom na cuchillo alintanang nadodoonan kan bitis su liog kan fraile, na nagmamaydmay sa saiyang pagkabogngaw; “dai magrani an habong magadan!”’
Daing pakaisi nin pagkatawo si Ibarra; nagngingibigkibig su saiyang hawak su saiyang mga mata mapanghareng nagtatararirik sa laog kan salog. Si Fray Damaso nagpumirit na tomindog, alagad, pinogol sa liog, ginoyagoya sagkod na napalohod asin napakobakob.
“Ginoong Ibarra! Ginoong!” an sabi nin iba sa bakong hiriraw-od na tingog.
Alagad dai nin siisay man, mani su alférez, nin nangahas na domolok na nakikitang nagsisilyab su cochillo, na pinagaatidatid su kosog asin su kamugtakan kan pagkatawo kan hagbayon. Nagkatorolan su kagabsan.
“Kamo diyan! dai kamo nagkakaraalo, ngunyan nanonongod sakuya. Pinaglikayan ko sya dinara sya sakuya nin Dios, maghokom. an Dios!”
Masakit su paghangos kan hagbayon, alagad nagkapordgol man giraray nin batbatan na takyag su franciscano, na sAyang lamang na naghihingthang makaposipos.
“Moninong na nagkitad an sakuyang puso, daing panganib an sakong kamot...”
Asin nangalagkalag sa saiyang palibot,—‘“Igwa saindo nin siisay man, siisay man na dai nagmahal sa saiyang ama, na naongis sa saiyang giromdom, siisay man na ipinangaki sa kasopganan asin sa pagkahababa?... Nakikita mo? nadadangog mo an pagkadaing gimokgimok na ini? Padi nin sarong Dios nin katiwa-
