sa giraray.”
“Huli ta an saimong inaon sarong lolong, huli ta dai mabuhay na dai nin mga oripon, asin kun mayo kan mga iyan, pinangangatorogan nya sa maabot na panahon, asin kun dai sa pagkahimo, bandingan (361). Tunay na gayo na igwa kitang mga kaiwal, na magkakaigwa nin pakikigbaka, alagad mandadaog kita. An gurang na susunan (362) mangyaring makahimo kan mga rogmok kan saiyang castillo (363) nin mga rintangan (364) na mayong kahusayan, kokoahon nyamo iyan sa awit nin katalingkasan, sa liwanag kan saindong mga mata, sa opak kan mga kamot nindong sinasamba! Sa gabos, dai ka mahandal; moninong an pakikibaka ngapit; igo nang lumaog kamo sa pagadal, pukawon nindo sa samuya an mga bangsingawan (365), haralangkaw na mga pagiisip, asin pakosga nindo an samong boot sa pagdanay, sa kabayanihan huli kan pasib kan saindong kalodokan!”
Iniingatan ni Paulita su saiyang dai masayod na hoyom asin garong nagmomongon; nagtatanaw sa salog asin pigpoporopikpik su saiyang pisngi kan abanico.
“Asin kun dai kamong makamtan na ano man?” an hapot nyang daing pangataman.
Nakaratak ki Isagani su hapot; ipinotitok su mga mata sa mga mata kan saiyang minamahal, luhayluhay na kinoa su sarong kamot asin suminimbag:
“Himatea: kun dai kaming makamtan na ané man...”
Asin ominorong na nagboborongborong.
“Hinanyoga, Paulita,” nagpadagos; “aram mo kun guran-o ko ika kamahal asin kun guran-o an pagsasamba ko saimo, talastas mo na iba ako sa sakong pagmaté kun napapatos ako kan saimong paghiling, kun nakakatuklas ako diyan nin sarong silyab nin pagkamoot... alagad kun dai kaming makamtan na ano man, mangangatorogan ako sa ibang saimong paghiling asin magagadan akong mapalad huli ta sarong sirang nin pagpahalangkaw mangyaring sumilyab sa salmong mga mata asin sabihan mo sarong aldaw an kinaban na saimong itinotokdo an sakong bangkay: “an sakuyang pagkamoot nagadén na ilinalaban an mga katanosan kan sakong bansa!”’
“!Sa harong, aki, ta maliliptan ka!” kuminoslab kan hidaleng ito si Doña Victorina.
