“Alagad an excomunion asin an condenacion?” an simbag kan Rufa. “Ano man an mga dangog asin marahay na pagngaran sa buhay na ini kun mapahamak kita duman sa ikaduwa? Gabos minaaging madalé... alagad an excomunion... maglanghad sa sarong kasalihid ni Jesucristo... !daing ibang nakakapagpatawad kaiyan kundi an Papa!”
“!Ipagpatawad nin Dios na nagboboot na galangan an ama asin an ina; dai sya eexcomulgaron nin Dios! Asin minasabi ako saimo na kun an hagbayon na iyan dumuman sa sakong harong, aakoon ko sya asin sakong papakiolayan; kun igwa ako nin aking babaye, muya ko syang maging mantigang; an marhay na aki maluwas na marhay na agom asin marhay na ama, maniwala ka kaiyan, Hermanang Rufa!”
“Ako dai nagiisip nin siring; sabiha nindo an saindong muya, asin minsan garong tama kamo, sa giraray orog akong maniniwala sa cura. Enot sa gabos, iliniligtas ko an sakong kalag, anong sabi mo, Capitanang Tinay?”
“!Ah! anong muya nindong sabihon ko! Magkasi kamo tama; igwa man cura, alagad sikat man na magkaigwa an Dios! Dai akong pakaisi, saro lamang akong mangmang... an gigibohon ko iyo na sasabihan ko an sakong aki na dai na magadal! sabi an mga madonong nagkakagaradan na binirilingan! Maria Santisima! an sakuyang aki na muyang magpa-Europa!”
“Anong iniisip mong sabihon?”
“Sabihan sya na dai maghalé sa sakong kataid, ano pang kaipuhan na may iba pang maaraman? Noodma, nosaro, magagadan kita, nagagadan an madonong siring man an mangmang... an kaipuhan iyo an pagkabuhay na matiwasay.”
Asin su maboot na babaye naghagayhay asin itiningkalag su mata sa langit.
“Ako,” an sabing gayo ni Capitanang Maria, “kun mayaman pa sana akong siring saimo, papabayaan kong maglakbay an sakong mga aki: mga hagbayon, asin sarong aldaw magigi sindang mga lalaki... kadikit na sana an ikabubuhay ko... magkikirita kari sa ikaduwang buhay... sikat magmawot an mga aki na makahorohalangkaw sa saindang mga magurang asin sa satong pagsadiri tinotokdoan ta sana sinda na maging mga aki.”
