“Halimbawa baga... an mapadapit sa pagkabuhay nin sarong banwaan... an pagkabuhay sa pagnaratad, an manongod sa politica, sa pangkagabsan, sa takas, sa kabilogan...”
Nagisipisip nin halawig si Ibarra.
“Sa daing tinatagong pagtaram, an makagorogilantas sa mga banwaan na iyan iyo an paghalé kan pambansang kaabhawan nin lambang saro... Bago ako minalaog sa sarong bansa, hinihinguha kong mapagadalan ngona an salaysay kaiyan, an Exodo (28) kaiyan kun sakong ikakasabi asin masompongan kong natural na gayo; sa giraray nakikita ko na an kauswagan o an pagtios nin sarong banwaan nasa mga pakahiwas asin mga kariworokan kan mga iyan, asin ta kun siring, gikan sa mga pagmamalasakit okun sa kakikiman kan saindang mga ginikanan.”
“Asin dai ka nin ibang nakita kundi iyan?” an hapot kan franciscano na kasabay an mapagtuya-tuyang arak-atak, na magpoon sa kapinonan kan pamanggi, dai lamang tominigmok minsan sarong kataga, sakalé, nayiying kan kaonon; “sayang lamang kan pagsamwang mo kan saimong kayamanan, na kadikit na bagay an saimong maaraman! Aram iyan nin siisay man na no-noon!”
Pinagparahiling ito ni Ibarra na daing naisipan na stkat niyang gibohon; nangagtaka su mga duduman asin nagpahirilingan asin nagkaharandal naman kun anong mangyari.
“Naghihinanapus na an pamanggi asin basog na an Saimong Pagkaigagalang,” masabi kuta su hagbayon, alagad nagpogolpogol asin daing ibang itinaram kundi ining minasunod:
“Mga ginoo, dai kamo magtaka kun ngata ta pinapasiring ako kan dati niyatong cura,—dating siring siya sagkod kan saday pa ako, tara, sa saiya, sayang an paglipas kan mga taon, —alagad nagpapasalamat ako saiya huli ta nagpapagiromdom sakuya kaitong mga aldaw na parati siyang magdalaw sa samong harong asin kahampang kan sakong ama sa pagkaon.”
Pinasikrapan kan dominico su franciscano na tinatakigan. Nagpadagos si Ibarra na kanayon tindog.
“Togote ako nindo na mabayaan ko kamo gabos, tara, minddatong pa sana ako, asin mantang kaipuhan na humalé ako noodma tolos, kadakol kan sakong titiga-
