akong kahilom kan gabós na mga ministro!”
Nasa mamondong ining pagtaram sa sadiri an marhayon na si Linares kan dumatong si Padre Salvi. Su franciscano talagang maniwangon asin lalong malungsi ki sa dati, alagad nagsasaga su saiyang mga mata nin sarong napapalaén na liwanag asin sa saiyang ngosó minaladawan an sarong pambihirang hoyom.
“Sr. Linares, ika sanang saro?” an saiyang pataratara na kanayon pasiring sa bidang na sa bukas-bukas na tatá nadadangog an togtog nin sarong piano.
Huminoyom si Linares.
“Asin si Don Santiago?” an sabi pa kan cura.
Kan horas mansanang ito ominatibang si Capitan Tiago, hominadok sa kamot kan cura, kinoa su kaló asin baston, naghohoyomhoyom siring sa sarong tawong maimbod an boot.
“Napadigdi ako,” an sabi kan cura kan paglaog sa bidang sunod ni Capitan Tiago asin ni Linares, “may marayrahay akong bareta na ipapatalastas sa kagabsan. May sinakamot akong mga strat na haralé sa Manila na mga nagpapatotoo kan sinabi sako kasoodma ni Sr. Ibarra... kun kayá, Don Santiago, napara su nakakaolang.”
Si Maria Clara, na nagtutikaw sa piano namamatahaw kan saiyang duwang katigay-nin-boot, minabuhat kuta, alagad pinangluya kaya tominokaw giraray. Lominongsi si Linares asin hiniling si Capitan Tiago, na iinibabá su saiyang mga mata.
“An hagbayon na iyán nagiging marahayon sa sakong paghiling,” an padagos kan cura, “sa kapinonan ibinilang ko syang maraot... mainit-initón nin kadikit, alagad pakatapus tataong maghtsay kan saiyang mga kakulangan na dai sya mapapabalonan nin maraot na boot. Kun bakó sanang huli ki Padre Damaso...” Asin panaleng pinagoyonan nin sarong paghiling kan cura si Maria Clara, na naghihimaté alagad dai ibinobulag su mata sa papel nin togtogon, sa tahaw kan mga hilom na mga podikit ni Sinang, na an saiyang kaogmahan ipinapahayag sa siring na paagi; kun sya sanang saró sominayaw kuta.
“Si Padre Damaso...?” an hapot ni Linares.
“Ohó, si Padre Damaso nagsabi,” an padagos kan
