cura na dai ibinobulag ki Maria Clara su saiyang
paghiling, na bilang... nangaki sa bonyag, dai sya
makakatogot na... “alagad sa katapusan, sa paghona ko
kun makitumawad saiya si Sr. Ibarra, na dai ko
pinagduduwaduwahan, an gabos mahuhúsay.”
Tominindog si Maria Clara, nagsarahotanan asin lominaog sa saiyang higdaan kaiba si Victoria.
“Asin kun dai sya patawaron ni Padre Damaso?” an sa hababang tingog na hapot ni Capitan Tiago. “Kun siring... makadram si Maria Clara... na si Padre Damaso iyong saiyang ama... sa kalag: alagad sa paghoná ko magkakasinbotan.”
Kan horas na ito may nadangog na mga linakad asin tominonga si Ibarra, kasunod si Tia Isabel, su saiyang dagyang nakahaman nin manlaén-laen na kamatean. Mamongayang nagtaong galang ki Capitan Tiago, na dai nakaaram kun baga homoyom o tumangis, ki Linares sarong pagdokó nin marhay kan payo.
Bominuhat si Fray Salvi asin maogmang iginawgáw su saiyang kamot ki Ibarra, na tominorohok saiya nin sarong dai napogolan pagtaka.
“Dai mo ipagtaka,” an sabi Fray Salvi; “ngunyan mansana inomaw ko ika.”
Nagpasalamat si Ibarra asin dominolok ki Sinang.
“Saen ka naghapon?” an hapot kaini sa saiyang sa aki pang pagtaram; “naghaharapothapot asin nagpasarabisabi kami; Saén napaduman an kalag na iyan na tinubós sa Purgatorio? Asin lambang saro samuya iba man su pigtataram;”
“Mahihimo daw na maaraman su saimong sinabi?”
“Dai, iyan sarong-hilom, alagad isasabi ko kun kita sanang duwa, kun itogot kan mga ginoo.”
“Iyo! iyo! Dai nang ibang kaipuhan!” an sabi ni Padre Salvi. Dinara ni Sinang si Crisóstomo sa sarong gilid kan bidang; ogma syang marhay sa pagisip na makakaaram sya nin sarong tagong-hilom.
“Sabihi ako, sadit kong amiga,” an hapot ni Ibarra;
“angot sakó si Maria?”
“Inda, alagad an sabi marhay pang lingawan mo sya asin kanayon hominibi. Muya ni Capitan Tiago na ipakasal siya sa ginoong iyan, iyo man si Padre Damaso, alagad sya, dai man minasabi nin oho dai man mina-
