Sa katapusan nakadatong su énot na anino sa may tata kan cementerio. Sominarabat su tolong énot.
“Kamo?”
“Ika?”’
“Magburolag kita ta may nagsunod sakó! Noodma maabot saindo an mga hamo asin pagkabanggi iyo na. an kuráhaw iyo; Mabihay si Don Crisóstomo! Lakaw kamo!’
Nagkawarara su tolong anino sa likod kan kodal. Tominagó sa laog kan tata asin daing girong na naghalat.
“Hilingon ta kun siisay nagsonod sakúya!” an sabi sa hababang tingog.
Maingat na marhay na dominatong su ikaduwang anino asin ominantoré sa pangalagkalag sa saiyang palibot.
“Nahúri akong omabot!” an sabi sa horohababang tingog; “tibaad kun magbaralik.”
Asin mantang nagpopoon nang magholog an sarong malihay asin padagós na oran na naggigilagilang magdanay, nagisip syang pomaili sa tangod kan tata.
Siring sa dapat mangyari, nasompongan su saró.
“Ah!” siisay ka!’ an hapot sa bagong datong sa malagong na tingog.
“Asin siisay ika?” an matiwasay na simbag kan saró.
Sa halipot na hidalé dai nagginirongan, magkasi boot magkamidbiran sa daging kan tingog asin mapagmawongmawong an pamandok.
“Anong hináhalat mo digdi?” an hapot kan may malagong na tingog.
“Tomogtog na logod kan ika-walong takna tanganing makamtan ko an baraha kan mga gadan, muya kong magkamit ngunyan na banggi nin halaga,” an simbag kan katutibong tingog; “asin ika anong pinadigdihan mo?
“Sa... siring man.”
“Abaa! naoogma ako; sa bagay na ini dai ako maha- halean nin kaibahan.”
“Sa énot na tanog kan campana babalasahan ko; sa ikaduwa, gagallohan ko, an homiriré iyo iyán an mga baraha kan gadan asin dapat agawon an mga iyan sa pamamatahaw nin taragaan. May dara ka man na baraha?”
“Dai!”
