may isusugad, búhay ka... búhay ka!”
Asin sa dai masábing kaangotan, dominalagan sa natitimosan nin nagkapirang hamo, alágad pahangang makakoa nin duwang báladaw, saiyang binotsan, asin síring sa rongaw hiniling si Ibarra na daing hiróhiró.
“Ano kutá an sakong gigibohon?” an sabi sa hababang tingog asin dominolag.
Dumán sa comedor namanggi si Capitán Tiago, si Linares asin si Tia Isabel; sa bídang nadadangog an pinaragkay nin mga pingan asin mga cubiertos. Si Maria Clara nagsabi na dai sya námuyang magkaon asin tominúkaw sa piano, na inibahan kan magayagáyang si Sinang, na homininghing saiya nin dai masáyod na mga katagá nin tataramon, alintanang si Padre Salvi daing katiwasayan na naglalakawlákaw sa magibong na sógod kan bídang.
Bakong totoo na su nagmamalaymay dai nagmaté nin gótom, dai naghahalat sya kan pagdatong nin saró katawo asin inorawa nya an mga hidaleng ito na dai kahampang su saiyang katipan: oras nin pamanggi ni Linares.
“Makikita mo na an impaktong iyén dai mahalé hanggang sa ikawalong horas,” an sabi ni Sinang sa hababang tingog na itinokdo su cura; “sukat syang dumatong (107-a) sa ikawalong horas. Ini namomoot siring ki Linares.”
Mapanggilantas na tinorohokan ni Maria Clara su saiyang kaugay-nin-boot. Ini, na dai kaito nagmangno, nagpadagos kan saiyang mangirhat na pangongosip:
“!Ah! dram ko kun ano ta habong maghalé minsan pinagpapadamgohan ko na sya: habong maggasto nin ilaw sa convento! aram mo? Magpoon kan paghélang mo, su duwang lampara na saiyang pinagpasoloan, dai na pinagpadoroktan... Alagad! hilinga! hilinga! anong pangmata an saiyang ipinapakita asin anong panglawog!”’
Kan horas na ito bomingting su relo sa harong nin ikawalong horas. Nangibigkibig su cura asin tomintikaw sa sarong gilid.
